ادامه هجوم رژيم جمهوری اسلامی به فعالان و طرفداران حقوق اقليت ها در ايران

هجوم رژیم ایران به فعالان و طرفداران صلحجوی حقوق اقلیت ها ادامه دارد، و بنظر می رسد بر گستره آن افزوده می شود

روز ١٠ سپتامبر، مانوران امنیتی بیش از ۱۹ ایرانی آذری - روزنامه نگار، استاد دانشگاه و شاعر - را که در خانه ای در تهران برای برگزاری مراسم افطار جمع شده بودند دستگیر کردند. همسر و فرزندان عباس لسانی طرفدار زندانی حقوق اقلیت ایرانیان آذری از جمله آنها بودند. در همان روز، حسن رحیمی، یک مدافع برجسته دیگر حقوق انسانی ایرانیان آذری در تهران دستگیر شد. برخی از آنها، از جمله رقیه لسانی و فرزندانش آزاد شده اند. اما بسیاری هنوز در زندان اوین باقی هستند.دستگیری ایرانیان آذری در پی مبازره ای برای سرکوب گروه های اقلیت ، شامل کردها و بلوچ ها ، و نیز آذری ها صورت می گیرد.سازمان عفو بین الملل گزارش داده است تبعیض عمیقی که کردهای ایران تجربه کرده اند بدون کنترل ادامه دارد، و یاد آور شد که مدافعان حقوق انسانی کردها، از جمله فعالان و روزنامه نگاران، با دستگیری های خودسرانه، بدرفتاری و آزار روبرو هستند.عفو بین الملل به مورد محمد صدیق کبودوند، روزنامه نگار و فعال حقوق بشر اشاره می کند که در ماه ژوئن دستگیر و به ۱۱ سال زندان محکوم شد. در اوائل سال جاری، فرزاد کمانگر و علی حیدریان، فعالان حقوق بشر، در پی آنچه عفو بین الملل آنرا یک روند بسیار ناقص قضائی نامید، به مرگ محکوم شدند
ناظران حقوق بشر همچنین از سرکوب ایرانیان بلوچ شکایت می کنند. در ماه اوت، ماموران امنیتی یعقوب مهرنهاد را اعدام کردند. او روزنامه نگار و مدیر سازمان اجتماعیِ مدنی صدای عدالت بود که در برگزاری رویدادهای فرهنگی برای جوانان بلوچ فعالیت دارد. همچنین گزارش می رسد که صدها ایرانی بلوچ در استان سیستان و بلوچستان زندانی هستند و به مرگ محکوم شده اند
در اوائل سال جاری، ایالات متحده به اتحادیه اروپا پیوست و نگرانی خود را از خراب شدن وضع حقوق بشر در ایران، بویژه زنان، اقلیت ها و مدافعان حقوق آنها ابراز داشت
ایالات متحده از ایران می خواهد به حقوق انسانی تمام مردم ایران - از جمله اقلیت های قومی و مذهبی - احترام بگذارد و کسانی را که بدلیل تاکید بر برخورداری از حقوق جهانی خود زندانی شده اند آزاد کند

روزنامه‌نگاران اقلیت‌های قومی در زندان های ایران بیشتر شده‌اند

گزارشگران بدون مرز نگرانی خود را از تشدید تنش میان مقامات مسئول جمهوری اسلامی و روزنامه‌نگاران اقلیت قومی آذربایجانی اعلام می‌کند. چهار تن از این روزنامه‌نگاران بدون هیج اتهام روشنی از ده روز پیش در بازداشت بسر می‌برند. در تاریخ ٢۹ شهریور یک روزنامه نگار و وبلاگ نویس آذری برای انتشار مقالات انتقادی به شش ماه زندان محکوم شده است
گزارشگران بدون مرز در اين باره اعلام مي‌کند : "این چهار روزنامه‌نگار آذربایجانی به لیست رزونامه‌نگاران زندانی متعلق به دیگر اقلیت‌های قومی- ملی در زندان‌های ایران اضافه شدند. تنها جرم آنها اعتراض به نابرابری‌های اجتماعی و فرهنگی است. آماری نگران کننده و روشنگر از میان یازده روزنامه‌نگار زندانی ده تن از آنها متعلق به اقلیت کرد، آذری و عرب هستند

نکته: پس از گذشت سالیان متمادی و اثباتهای عددی و آماری، متاسفانه هنوز و به اشتباه سازمانهای بین المللی نیز ناخواسته با رژیم جمهوری اسلامی همصدائی می کنند و ملل تحت ستم ایران را به اشتباه اقلیت های قومی می نامند

تجمع اعتراضی دانشجویان دانشگاه تبریز

بنا به گزارش وبلاگ پیگیری دانشجویان دربند دانشگاه تبریز، ظهر روز شنبه ۶ مهر جمعی از فعالین دانشجویی دانشگاه تبریز به همراه اعضای انجمن اسلامی این دانشگاه تحصنی را در اعتراض به بازداشت های دانشجویان هویت طلب دانشگاه تبریز در تابستان ۸۷ برپا نمودند

دانشجویان تحصن خود را از مقابل دانشکده ی انسانی (۱) شروع کرده و با حمل پلاکارد هایی که روی آنها نوشته بود "دوستانمان را آزاد کنید"،"قیزیلدان اولسا قفسیم، آزادلیقا وار هوسیم"،"خسته نشو ای من من، آخر جاده روشنه...."،"حرف را باید زد، درد را باید گفت"،و..... به سمت دانشکده ی فنی (۲) راه پیمایی کردند

بر اساس همین گزارش، در ادامه تحصن دانشجویان معترض با حرکت به سمت ساختمان مرکزی درآن جا نیز تجمع نمودند و در نهایت با قرائت نامه ای خطاب به ریاست دانشگاه تجمع اعتراضی خود را به پایان رساندند

در برابر تضییع حقوق خانواده کبودوند سکوت نکنیم

سازمان دفاع از حقوق بشر کردستان : محمدصدیق کبودوند موسس سازمان حقوق بشر کردستان که به جرم درخواست از دولت اسلامی حاکم بر ایران برای پایبند بودن به تعهدات حقوق بشری و رعایت نمودن حقوق مردم، به یازده سال حبس محکوم شده، در طی بیش از ۱۵ ماه از بازداشت وی که حدود ۷ ماه آن در سلول انفرادی زندانی بوده تنها یک بار و به مدت ۲۰ دقیقه فرصت دیدار و ملاقات با فرزندان و عزیزانش را یافته است. دومین و در واقع آخرین ملاقات ایشان که برای روز سوم مهرماه به مدت ۱۵ دقیقه تعیین شده بود، پس از ساعتها انتظار خانواده کبودوند در سالن ملاقات زندان اوین جهت دیدار با وی، لغو گردید و ماموران انسان دوست دولت اسلامی با پرخاشگری و توهین و اهانت خانواده آقای کبودوند را که به وضعیت پیش آمده معترض بودند از سالن ملاقات اخراج کردند
خانواده کبودوند؛ قلدرمآبی و اوباشی‌گری و زورگویی این چنینی را نتیجه بایکوت و تحریم رسانه‌ای، اطلاعاتی فعالان و کوشندگان مستقل حقوق بشر می‌دانند و گله‌مندند از رسانه‌ها، انجمن‌ها و مجامع مدنی و سیاسی و می‌پرسند چرا برخورد با فعالان مدنی مستقل بویژه کوشندگان حقوق بشر کرد از جمله آقای کبودوند مورد بایکوت خبری و رسانه‌ای روزنامه‌ها و رسانه‌ها و انجمن‌های غیردولتی داخلی و حتی محافل و مجامع سیاسی و غیرسیاسی در خارج از کشور قرار گرفته‌اند.خانواده آقای کبودوند می‌گویند فشار و زورگویی و ستم بر فعالان و کوشندگان مستقل و خانواده‌های آنها،‌ نتیجه سامانه تبعیض‌آمیز حاکم بر فضای رسانه ای - سیاسی کشور و قائل بودن به قاعده «خودی» و «غیرخودی» رهاورد دولت اسلامی و سکوت در برابر اینگونه رفتارهای ظالمانه است. اوضاع و احوال موجود اتفاقا هر ناظر نکته بینی را به این نتیجه رهنمون می‌گرداند که مجامع و محافلی که خود را مدافع آزادی، مدنیت، دموکراسی و حقوق بشر معرفی می‌نمایند و یا آنهایی که درصدد کسب وجهه در نزد مجامع بین‌المللی‌اند، در عمل اعمال و دفاعهایشان تاکنون گزینشی و معطوف و محدود به افراد وابسته فکری و جریانات خودی آنها بوده است. خانواده کبودوند همچنین گله‌مندند که وکیلان وی نیز طی این مدت هیچگونه گزارشی راجع به وضعیت ایشان به وجدان و افکار عمومی ارائه نداده‌اند. سازمان حقوق بشرکردستان رنج و مشکلات و معضلات روحی، عاطفی، معنوی و مادی خانواده محترم کبودوند و وجود رفتار دوگانه و تبعیض‌آمیز نهادهای مدنی و سیاسی نسبت به شخص ایشان را مورد تائید قرار می‌دهد. این سازمان از اینکه دستگاه‌های قضایی و امنیتی و مسئولان زندان با برخوردهای ظالمانه مانع از ارتباط عاطفی ایشان با خانواده و فرزندان و عزیزانش شده اند بی نهایت متاسف و متاثر شده است. ممنوع الملاقات نمودن آقای کبودوند و اهانت و بی حرمتی به خانواده وی خلاف اصول انسانی و مغایر با حقوق مصحح در اسناد بین المللی حقوق بشر است. سازمان حقوق بشر کردستان خواهان برچیدن هرگونه ممنوعیتی در زمینه ارتباط عاطفی ایشان با خانواده اش می باشد

بیانیه جنبش دانشجوئی آذربایجان به مناسبت اول مهر

بار ديگر اول ماه مهر است. اين روز براى آنها كه در پى كسب علم و دانش هستند و زبان گفتارى و نوشتارى شان در خانه و مهد كودك و دبستان و دبيرستان و دانشگاه يكى است يقينا سمبل آغاز و شكفتگىِ ِفصلى ديگر در زندگى است. اما براى ميليونها كودك و نوجوان و جوان ديگر كه زبانى غير از زبان رسمى و دولتى دارند روز اول مهر با نامهرى شروع مى شود چرا كه بايد هويت ملى و فرهنگى خود را دم در مدرسه و دانشگاه جا گذاشته و به زور جامه ذهنى و فكرى ديگرى بر تن كنند كه ساليان متمادى است بر آنها تحميل مى شود و در دهه هاى اخير از سوى حكومتى عملى مى شود كه خود رااسلامى مى داند و رئيس جمهورش ادعا مى كند كه كشور تحت سلطه اش آزادترين جامعه دنياست
بخش بزرگى از مردم اين جامعه به زبان رسمى ناميده شدهء آن تكلم نمى كنند. اين زبان به بخش بزرگى از مردم اين جامعه در موسسات گوناگون آموزشى تحميل مى شود. ميليونها انسان اين جامعه در قرن بيست و يكم اجازه ياد گيرى زبان مادرى شان را ندارند. ميليونها كودك و نوجوان اين جامعه با يك برنامه از قبل تعيين شده و اجبارى از يادگيرى زبان مادرى شان بر حذر داشته مى شوند و به اين ترتيب از هويت فرهنگى خود بيگانه مى گردند، آن هم در مملكتى كه سران سياسى آن هر روز در پى صدور دستور العمل هايى براى اصلاح و بهبود جهان هستند و رئيس جمهور آن با نامه پراكنى در صدد دادن رهنمود به روساى ديگر ممالك است

ميليونها انسان ترك زبان در اين جامعه با انداختن جريمه به داخل قلك هاى سفالى در كلاس هاى درس به جرم تركى حرف زدن بزرگ شده اند. حكومت شاه از هيچ بيشرمى ابا نداشت و كثيف ترين سياست هاى آسيميلاسيون و از خود بيگانگى را در آذربايجان به كار مى بست. وقوع انقلاب بهمن ٥٧ هيچ تغييرى در كژ ترين سياست هاى آموزشى دوران استبدادى شاهنشاهى بوجود نياورد. ممنوعيت زبان تركى هم چنان ادامه يافت و اين بخش از سياست هاى شاه، روى انقلاب را به خود نديد. با اينكه دست اندركاران پس از انقلاب، انقلاب فرهنگى به راه انداختند اما زبان تركى هم چنان تابو باقى ماند و روى آزادى را به خود نديد

مسئولان مملكتى كه هميشه آذربايجان را سَرِِ ايران مى نامند و مردم آن را غيور مى شناسند كه حافظ و پاسدار مرز هاى كشور بوده اند هيچگاه اين اخلاق دوگانه خود را زير سوال نبرده اند كه اگر اين مردم تااين اندازه براى اين كشور ارزشمند هستند پس چرا زبان مادرى شان ممنوع است؟ اگر فرزندان اين خطه در انقلاب مشروطه و بهمن آن چنان جان فشانى كردند و در پس راندن تجاوز صدام حسين هشت سال تمام در جبهه هاى جنگ خون دادند پس چرا حق مساوى با ديگران ندارند؟ آيا قوانين اسلامى چنين بيعدالتى را جايز مى دانند؟

چند سالى است كه آذربايجان به پا خاسته و براى اولين بار پس از مدت هاى مديدى خواستار حقوق فرهنگى و ملى خويش است. بسيارى از نويسندگان، روزنامه نگاران، فعالان دانشجويى و روشنفكران ترك زبان به جرم مطالبه براى آزادى زبان مادرى در سلول هاى زندان ها به سر مى برند. ترك ها بدرستى و به حق، حقوقى را مى طلبند كه بخش هاى ديگرى از اين جامعه از آن ها برخوردار بوده و هستند

با به تعويق انداختن توجه به مطالبات كاملا مردمى در آذزبايجان خواسته ها هر چه بيشتر رنگ سياسى به خود گرفته و طرق حل مشكلات، با گذشت زمان پيچيده تر و بى اعتمادى ها گسترش بيشتر مى يابند. مهمترين و عاجل ترين خواسته تركها در ايران رسميت يافتن زبان تركى در كنار زبان فارسى است تا علاوه برآذربايجان ترك هاى ساكن خراسان و تهران و ديگر اقصى نقاط كشور آزادانه به فراگيرى زبان مادرى خود پرداخته و هم چون ديگران با فرهنگ خود زندگى كرده و به شكوفا شدن آن يارى رسانند. رئيس جمهور كشور كه قرار است چند روز ديگر به آذربايجان سفر كند مى بايد به اين خواسته مردم جامه عمل بپوشاند. اگر از نظر ايشان انرژى هسته اى "حق مسلم" مردم است پس فرا گيرى زبان مادرى حقى كمتر از آن نمى تواند باشد

با وجودتمامى مشكلات، فشارها و زندان ها براى تمام دانش آموزان و دانشجويان سالى موفق و پربار آرزو داريم و اميدواريم بزودى زبان تركى نيز به مدارس و دانشگاه ها راه پيدا كند